14 Μαΐου 2023, η γιορτή της μητέρας.
🌹Χρόνια πολλά σε όλες τις μητέρες του κόσμου!🌹
Τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου είναι η γιορτή της μητέρας – η Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας.
Την ιδέα για να καθιερωθεί μια ιδιαίτερη ημέρα προς τιμή της μητέρας, μια ημέρα εορτασμού για τη μητρότητα και των ευχαριστιών προς τη μητέρα, είχε η Αμερικανίδα ακτιβίστρια Άννα Μαρία Τζάρβις (1864-1948).
Από τις 9 Μάιου του 1914, που ο τότε Αμερικανός πρόεδρος Γούντροου Ουίλσον υπέγραψε σχετική προκήρυξη, η Ημέρα της Μητέρας καθιερώθηκε ως εθνική εορτή τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου.
Η ελληνική και η παγκόσμια λογοτεχνία έχουν χαρίσει κάποια μοναδικά ποιήματα, γι’ αυτό το «ιερό» πρόσωπο.
Ποιήματα για τη μητέρα
1) Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ
(Ζαν Ρισπέν – μετάφραση: Άγγελος Βλάχος)
Ένα παιδί, μοναχοπαίδι, αγόρι,
αγάπησε μιας μάγισσας την κόρη
– δεν αγαπώ, του λέει, εγώ παιδιά
– μα αν θέλεις να σου δώσω το φιλί μου,
της μάνας σου να φέρεις την καρδιά,
να ρίξω να τη φάει το σκυλί μου…
Τρέχει ο γιος τη μάνα του σκοτώνει
και την καρδιά τραβάει και ξεριζώνει.
Και τρέχει να την πάει, μα σκοντάφτει
και πέφτει ο νιος κατάχαμα με δαύτη.
Κυλάει ο νιος και η καρδιά κυλάει
και την ακούν να κλαίει και να μιλάει…
Μιλάει η καρδιά της μάνας στο παιδί και λέει:
«εχτύπησες αγόρι μου;»… και κλαίει.
2) ΜΑΝΑ
(Γεώργιος Μαρτινέλλης)
«Μάνα» κράζει το παιδάκι,
«μάνα» ο νιος και «μάνα» ο γέρος,
«μάνα» ακούς σε κάθε μέρος.
Α ! τι όνομα γλυκό.
Τη χαρά σου και τη λύπη,
με τη μάνα τη μοιράζεις,
ποθητά την αγκαλιάζεις,
δεν της κρύβεις μυστικό.
Εις τον κόσμον άλλο πλάσμα,
δεν θα βρεις να σε μαντεύει,
σαν τη μάνα, που λατρεύει,
σαν τη μάνα, που πονεί.
Την υγειά της, τη ζωή της,
όλα η μάνα τ’ αψηφάει,
για το τέκνο, π’ αγαπάει,
για το τέκνο, που φιλεί.
Όπου τρέχεις, πάντα η μάνα,
με το νου σε συντροφεύει,
σε προσμένει, σε γυρεύει,
μ’ ανυπόμονη καρδιά.
Κι αν σκληρός εσύ φαρμάκια,
την ποτίζεις την καημένη,
πάντα η μάνα σ’ απανταίνει,
με ολόθερμα φιλιά.
Δυστυχής όποιος τη χάνει!
Ο καημός είναι μεγάλος.
Σαν τη μάνα δεν είν’ άλλος,
εις τον κόσμο θησαυρός.
Κι’ όποιος μάνα πια δεν έχει,
«μάνα» κράζει στ’ όνειρό του,
πάντα «μάνα» στον καημό του,
είναι ο μόνος στεναγμός !
3) ΜΑΝΑ
(Γεράσιμος Μαρκοράς)
Μάνα!.. Δε βρίσκεται λέξη καμία
να ’χει στον ήχο της τόση αρμονία,
σαν ποιος να σ’ άκουσε με στήθος κρύο,
όνομα θείο;
Παιδί από σπάργανα ζωσμένο ακόμα,
με χάρη ανοίγοντας γλυκά το στόμα,
γυρνάει στον άγγελο που τ’ αγκαλιάζει
και μάνα κράζει.
Στον κόσμο τρέχοντας ο νέος διαβάτης
πέφτει στ’ αγνώριστα βρόχια τσ’ απάτης,
και αναστενάζοντας, Μάνα μου! λέει,
Μάνα! και κλαίει.
Της νιότης φεύγουνε τ’ άνθια κι η χάρη
τριγύρω σέρνεται με αργό ποδάρι,
ώσπου στην κλίνη του, σα βαρεμένος,
πέφτει ο καημένος.
Και πριν την ύστερη πνοή του στείλει,
αργά ταράζονται τα κρύα του χείλη,
και με το μάνα μου! πρώτη φωνή του,
πετά η ψυχή του.
4) Η ΜΑΝΟΥΛΑ
(Στέλιος Σπεράντσας)
Ποιος την κούνια μας κουνάει,
όταν είμαστε μικράκια;
Ποιος χαμογελά στο πλάι
και γλυκά μας λέει λογάκια
και τον ύπνο προσκαλεί;
Η μαμά μας η καλή!
Τα μαλλιά μας ποιος χτενίζει;
Ποιος μας καμαρώνει, αλήθεια;
Ποιος παιχνίδια μας χαρίζει;
Ποιος μας λέει τα παραμύθια
στη φωτίτσα μας σιμά;
Η γλυκιά μας η μαμά!
Κι όταν κάποτε ένα στόμα
κάτι με θυμό μας λέει,
κι όταν παρακούμε ακόμα,
ποιος πονεί και σιγοκλαίει
κι έχει πίκρα στην καρδιά;
Πάντα η μάννα μας, παιδιά!
5) Ο ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ
(Ιωάννης Πολέμης)
Μισεύεις για την ξενιτιά και μένω μοναχή μου,
σύρε παιδί μου στο καλό και σύρε στην ευχή μου.
Τριανταφυλλένια η στράτα σου, κρινοσπαρμένοι οι δρόμοι,
για χάρη σου ν’ ανθοβολούν και τα λιθάρια ακόμη.
Τα δάκρυά μου να γεννούν διαμάντια σ’ ό,τι αγγίζεις
και το ποτήρι της χαράς ποτέ να μη στραγγίζεις.
Να πίνεις και να ξεδιψάς και να ’ναι αυτό γεμάτο,
σα να ’ναι η βρύση από ψηλά κι εσύ να ’σαι από κάτω.
Εκεί, παιδί μου, που θα πας, στα μακρινά τα ξένα,
δίχτυα πολλά και ξόβεργες θα στήσουνε για σένα.
Παιδί μου, αν εμένανε πάψεις να με θυμάσαι,
με δίχως βαρυγκώμηση συχωρεμένος να ’σαι.
Κι αν πάλι το φτωχό καλύβι μας, ντροπή σού φέρνει,
ωστόσο και πάλι θα ’μαι πρόθυμη, συχώρεση να δώσω.
Μα αν την πατρίδα απαρνηθείς που τη λατρεύουμε όλοι,
να ’ναι η ζωή σου, όπου κι αν πας, αγκάθια και τριβόλοι.
